خطبه 149 نهج البلاغه - پیش از شهادت

اى مردم! هر کس مرگى را که از آن گریزان است- به هنگام فرار- خواهد دید.  

دوران زندگى انسان، میدان رانده شدن اوست در جهان، و گریختن از مرگ، رسیدن است بدان. چند که روزگار را از این سو بدان سو راندم، و به خاطر دانستن این راز پوشیده اش کاواندم، خدا نخواست، جز آنکه آن را بپوشاند، هیهات که این علمى است نهفته - که هیچکس آن را نداند- اما وصیت من: خدا! چیزى را شریک او میارید و محمد (ص) ! سنت او را ضایع مگذارید! این دو ستون را بر پا بدارید و این دو چراغ را افروخته نگهدارید، و نکوهشى بر شما نیست مادام که پراکنده نیستید و پایدارید.  

هر کس به اندازه توان خود بکوشد، و بر نادانان آسان گیرد و مخروشد، که پروردگارتان مهربان است و دینتان راست، و امام شما داناست.  

من دیروز یار شما بودم و امروز براى شما مایه پند و اعتبار، و فردا از شما جدا و به کنار. خدا مرا و شما را بیامرزاد! اگر پاى در این لغزشگاه بر جاى ماند که هیچ، و اگر بلغزد- و مرگ در رسد، شیوه روزگار است و روزگار ناپایدار است-.  

ما در سایه شاخساران و وزشگاه بادهاى وزان و زیر سایه ابرهاى گران به سر بردیم که توده هاى آن در فضا نابود گردید و نشانه هاى آن در زمین ناپدید، و من براى شما همسایه اى بودم، که چند روزى تنم مجاورتان گردید، و به زودى از من کالبدى خالى خواهید دید. آرام پس آنکه در جنبش بود، و خاموش، از آن پس که گفتگو مى نمود. پس پند دهد شما را آرمیدن من، و از گردش افتادن دیدگانم، و بى جنبش ماندن پاها و دستانم، که این براى پندپذیران بهتر است از گفتار رسا، و سخن شنیدنى و شیوا.  

شما را بدرود مى گویم، بدرود کسى که آماده دیدار است- و دیدارش با پروردگار است-.  

فردا که جاى من خالى ماند، و دیگرى بر آن نشست، راز درونم را خواهید دانست و اینکه چه کسى را دادید از دست.